Se hai unha virtude que para nos e a primeira, a que lle damos mais importancia, non e outra ca do traballo. Ser boa persoa quere dicir ser traballador. Canto mais mellor. Por iso o que pode gabase de que ninguen lle deu nada: todo o seu e froito da suor da sua fronte. Ninguen regala nada: o traballo fai o home. Cadaquen e o que ten e ten o que obtivo do seu traballo. Somos o que temos. O que non traballou non e nada.

¿E certo que somos o que temos? A sabedoria deste mundo teno por certo. A sabedoria de Deus, poren, revelanos outra cousa: que non somos cousas senon persoas. Se temos cousas que son o froito do noso esforzo e somos o que temos, daquela somos cousas nos tamen. Somos vidas espalladas entre cousas: a nosa casa, os noso choio, a nosa saude, o noso coche, as nosas preocupacions, os nosos plans, os nosos medos, a nosa xente…Ora ben, ¿quen son eu de feito? ¿Quen e o que ten as cousas da miña vida? Pertencenme todas as miñas cousas pero ¿a quen lle pertenzo eu?

«Camiñando pola ribeira do mar de Galilea -lemos no Evanxeo-, Xesus viu a Simon e mais a Andrés, seu irman, largando o aparello no mar, e dixolles:
-Vide comigo e fareivos pescadores de homes.
E deixando de contado o aparello, seguirono». Aqueles pescadores andaban espallados no seu traballo, nos seus aparellos e cousas cotias. A sua vida era o traballo a beira do mar de Galilea. O que tiñan era froito do seu traballo. Ata que Xesus pasou xunta deles e chamounos. Enton comprenderon de contado que non eran o que tiñan. Ao seguiren a Xesus e deixaren os aparellos e as preocupacions da sua vida cotia aprenderennos a nosoutros, homes e mulleres do noso tempo, que non somos cousas. Somos persoas. Persoa quere dicir llamado. O que escoita a chamada de Xesus na sua vida atopa a sua verdadeira identidade.

Atopaa: isto e a cerna da cuestion. Cadaquen chega a ser o que e grazas o que ten. Unha vida e un camiño. Ao comezo do camiño ninguen e nada, ninguen ten nada. Ao final dunha vida, no entanto, chegamos a ser o que non fomos e a ter o que non tivemos. Non e o mesmo cando pensamos na chamada de Xesus ao seu seguimento. O vencello coa persoa e o a sorte de Xesus e o mesmo o primeiro co final. O vencello coa persoa de Xesus fainos persoas dunha vez para sempre.

Non e froito dun camiño de medranza persoal, sicoloxico ou espiritual. Non e froito do esforzo e da medra. Non somos nos os que eliximos a Xesus. Somos nos os elixidos, coma Simon ou Andres, Santiago ou Xoan, a beira do mar de Galilea. Ali mesmo somos nos tamen elixidos e atopados.

Xa non somos daquela vidas espalladas entre cousas obtidas coma froito da suor da nosa fronte. Somos persoas. Unha cousa acabase deixando por outra a beira do mar deste mundo. Unha persoa, en troques, non e unha cousa. Non se deixa por outra. A sua sorte non e ser esquecida a beira do mar. E porse en camiño con Xesus. Para cadaquen, poren, O Señor ten unha voz e unha faciana…

Escrito por V.M.P