Archivo por meses: julio 2022

PATRIMONIO PONTÉS XVII

Co cruceiro de hoxe xa levamos uns quince aproximadamente e aínda non rematamos, se preguntáramos á xente de As Pontes cantos coñece, igual nos dirían media ducia. O que pretendo con estes artigos é que se coñezan, que se valoren e que se aprenda a respectalos pois son un ben patrimonial que debemos coidar para as vindeiras xeracións. O exemplar do que vou falar é:


O CRUCEIRO DA FAEIRA – IGREXA DE SAN PEDRO

Interesante cruceiro, pois xunto co da Capela do Carme, a Virxe representada no reverso, ten ao Neno Xesús no colo. E como naquel é unha Virxe do Carme a imaxe esculpida.
É este un cruceiro feito, todo el, en pedra de granito, moi ben elaborado e proporcionado en conxunto.

Localización:
Sitúase este cruceiro no lateral esquerdo do adro da Igrexa de San Pedro da Faeira e pegado á pista que por alí baixa. No campeiro existente ao pé da igrexa e acompañado de carballos, que lle confiren un aspecto especial.

A Plataforma:
A plataforma está composta por catro chanzos cuadrangulares, que se aprecian mellor pola parte de abaixo do mesmo, a que dá ao cemiterio. Pola parte de enriba, e por mor do paso cimentado cara a igrexa (pouco afortunado, polo que afecta ao conxunto do cruceiro, e por estar feito sobre a grada inferior do mesmo) e o empinado do terreo, só se lle ven tres. O asfaltado da pista tamén tapa parte da cuarta grada. Atopámonos con outro caso no que asfaltados e cimentacións van restándolle a altitude ao cruceiro e rompendo a súa estética, a súa grandiosidade. E, unha vez máis, tamén o pouco respecto cara o noso Patrimonio, pois cando se fan actuacións de calquera tipo debérase ter en conta de que forma van a afectarlle ao monumento, é dicir, facer un estudo previo e ver a posibilidade de actuación que menos dano faga.

O Pedestal:
No pedestal prismático con remate alto de moldura en bocel. Polo lateral dereito (o da parte que dá á igrexa) leva unha inscrición na que pode lerse, non sen dificultade:

ESTE CRUZERO SE
YZO A CUENTA DE LA
FABRICA SIENDO CURA
D JOSE TROITIÑO DE
1823

Data que nos sinala a súa construción e que se fixo a conta dos cartos da Igrexa de San Pedro sendo crego nela D. José Troitiño. E supoño que costeado polos fregueses.
Polas outras caras non se lle aprecian signos de escrita.
Coido que estas escrituras nos cruceiros deberan de conservarse dalgunha maneira para evitar, no posible, a súa erosión e desgaste, pois como xa sucede nalgún caso (coma no da Capela do Carme), co paso do tempo serán ilexibles e esquecerase a data e as intencións polas que foron erixidos.

O Varal ou Fuste:
O fuste é de típica sección octogonal, aínda que o comezo e o remate son a xeito cadrado. Na súa parte inferior encaixado no centro do pedestal que remate en bocel e na súa parte superior leva polos catro laterais un rombo en relevo dentro dun rectángulo rebaixado.
Pola cara que da á parte de arriba, a do anverso ou a do Cristo, leva en relevo gravados os símbolos da Paixón e neste orde (de abaixo cara arriba): escada, espada e, ao seu carón, flaxelo, tenaces, martelo e tres cravos. (Típicos en varios exemplares deste concello, agás o de levar xuntos a espada e o flaxelo). Ditos símbolos ocupan toda a cara do varal e son de maior tamaño que outros observados noutros cruceiros.
O grosor do fuste é o normal, sen sobresaír coma noutros casos. Está ben proporcionado en relación co resto do conxunto.

O Capitel:
O capitel deste cruceiro é tronco piramidal invertido e leva volutas ou espirais angulares nas catro esquinas, oito en total. Estreito, aínda que ben traballado e proporcionado coma o resto do cruceiro.
As catro caras do capitel son iguais e en cada una delas pódense apreciar, entre voluta e voluta, a testa dun anxo e debaixo dela e das volutas as ás.
É un capitel típico desta zona.

A Cruz:
É unha cruz latiña de sección octogonal. Ben traballada, sobre todo nos seus extremos, xa que son abertos e florenzados cun botón no medio.
Dúas figuras de bo tamaño. No seu anverso o Cristo, coa súa Paixón reflexada nos símbolos do varal ou fuste, e no seu reverso a Virxe co neno, unha Virxe que semella ser a do Carme co Neno no colo.
Se algo é de destacar neste cruceiro é os seus relevos e imaxes, xa que son de bo tamaño e moi ben labradas.

A Cruz anverso, O Cristo:
Atopámonos cun Cristo moi ben traballado e de bo tamaño. Enriba cartela horizontal, ilexible, e con pregues nos extremos. Leva a testa coroada de espiñas, cunha coroa ben visible, eu diría que esaxerada, ao igual co pelo e a barba. A testa, coma na maioría dos casos, lixeiramente inclinada cara o lado dereito. Os ollos entornados case pechados.
A figura non está moi afastada da cruz, malia a súa inclinación da testa.
As mans medio abertas cun cravo de gran cabeza en canda unha. Torso moi marcado, así coma o seu embigo (o primeiro caso que observei). O peito, as costelas, diafragma e ventre moi destacados e elaborados.
Pano de pureza moi traballado e atado cun cordón cara o lado dereito, cun pregue do pano moi esaxerado.
O pé dereito enriba do esquerdo e atravesados por un único cravo.
En conxunto amosa un Crucificado moi elaborado.

A Cruz reverso, A Virxe:
Amosa este cruceiro unha imaxe moi especial por varios motivos que imos expoñer deseguido: Primeiro é unha imaxe da Virxe do Carme co Neno Xesús no colo, cousa que é escasa na nosa Galicia, e que xunto ao Cruceiro da Capela do Carme serían os dous conxuntos con dita representación no noso concello. Segundo, a Virxe vai erguida sobre dunha peaña case cadrada e con rebaixe inferior, asentada na testa dun anxo moi ben traballada, na que se poden apreciar moi ben as faccións do querubín o mesmo cas ás ao redor do seu pescozo. E terceiro, o seu tamaño, xa que é un exemplar de bo tamaño.
A Virxe do Carme representada leva un escapulario colgado da súa man dereita. O Neno Xesús apoiado no brazo esquerdo, aínda que tamén terma del coa man dereita. Leva manto sobre as roupas.

Texto e foto aportados por Xose María López Ferro, Cronista Oficial do Concello de As Pontes e director do Museo Etnográfico Monte Caxado, a quen agradecemos a súa colaboración

PATRIMONIO PONTÉS XVI

E como estamos en festas (o artigo está feito o día 17 de xullo), pois imos co cruceiro da nosa Vila ou cruceiro da praza da Igrexa Parroquial Santa María. Cruceiro recente no tempo, pois nos anos 90 tirábanse as casas alí existentes, facíase a praza e colocábase este cruceiro que é o máis grande e voluminoso dos cruceiros do noso concello.



CRUCEIRO DA PRAZA DA IGREXA PARROQUIAL DA VILA



Este é un cruceiro novo, relativamente, pois foi feito e colocado cando se remodelou a praza da igrexa, ao tirar as casas que alí había e facer a praza. Non é un cruceiro típico, senón que é un cruceiro monumental para ornar o centro dunha praza de igrexa. A inauguración da nova praza e do cruceiro tivo lugar o día 18 de marzo de 1991. O construtor do mesmo foi Feal, de Ferrol.


Encádroo dentro dos cruceiros completos porque ten todas as partes, aínda que non se axusta ao canon dun cruceiro normal, como veremos e ditas partes non están situadas onde marca o canon xeral.


Un dos aspectos que máis destacan nel é a súa altura, por mor dun alto pedestal no que se atopa erguido.


Tamén hai que dicir que é un cruceiro fonte, pois ten dous canos por onde sae auga que é recollida nunhas pías laterais..

Localización:
No centro da praza da Igrexa Parroquial de Santa María, na Vila.

Plataforma:
Como xa dixen este é un cruceiro moderno e atípico, pois non segue o canon dun cruceiro normal. A plataforma non está formada exactamente por gradas ou chanzos, consta dunha base cuadrangular que sobresae do chan da praza e que fai as veces dunha plataforma ou grada

Pedestal:
Ao igual que no caso da plataforma, o pedestal tampouco é normal, o seu tamaño é moi superior a calquera dos da zoa. Ten forma cúbica con adornos e canos de auga en dúas das caras, na do anverso e na do reverso.


Na cara que da cruz anverso, ten un cano que sobresae dentro dun semicírculo labrado na cara. Leva unha pía na base da mesma, onde se recolle a auga.


Na cara da dereita da cruz anverso, é similar a anterior na súa feitura, e leva o escudo de As Pontes de García Rodríguez e un tallo en pedra para sentarse.


Na cara posterior, cruz reverso, é similar a da cruz anverso, con cano de auga e pía.


Na cara da esquerda da cruz anverso, leva a sinatura do artífice construtor, Feal dentro dun escudo, debaixo un león e, debaixo deste, a data de construción, 1991. e con tallo de pedra para sentarse.


Este pedestal leva moldura na súa parte superior e con media escocia entre as molduras rectas. Enriba leva outro pedestal (falso pedestal) con base de media escocia invertida, sobre o que se ergue de xeito octogonal, cunha especie de catro volutas verticais, e sobre estas unhas molduras e bocel octogonal e, sobre eles, o varal. Entre medio das volutas, unhas superficies lisas cun rectángulo rebaixado nelas.

Varal:
O varal é de sección circular. É un varal rexio, forte e grande coma o resto do cruceiro.
Na base do anverso leva a imaxe da Virxe (xa dixen que non era un cruceiro que se axustaba ao canon). É unha imaxe dunha Virxe María, similar a unha Asunción, fermosa e ben lograda. Vai como apoiada nunha nube ou algo similar, os pregues da vestimenta moi logrados e imaxe dunha Virxe nova. Se cadra semella a Virxe do altar principal (parte superior) da Igrexa Parroquial de Santa María, e que tamén está representada na pedestal do cruceiro do Poboado (que no seu día era o cruceiro do pobo e que estaba situado na praza do Hospital.
O varal é liso e remata en moldura de bocel.

Capitel:
O capitel é octogonal na súa parte superior e cilíndrico na inferior. Unha folla de acanto remata en cada cara do octógono superior. É un capitel grande e ancho, proporcionado co varal. Remata con moldura. Coma o resto do cruceiro está moi ben traballado.

Cruz:
É unha cruz grande e cilíndrica, seguindo o canon do conxunto. É lisa e ensánchase na parte do brazo vertical inferior, rematando de xeito octogonal e empatando co capitel.

Cruz anverso, o Cristo:
Cartela de INRI ben lexible, é rectangular horizontal con pregues rotos nos laterais.
A imaxe do Cristo é de bo tamaño, proporcional á cruz. Leva coroa de espiñas, testa inclinada á dereita, ollos pechados, mans abertas e tres cravos (dous nas mans e outro nos pés), pé dereito sobre do esquerdo. Pano de pureza atado á dereita e sen cordón. Musculatura de brazos, torso e pernas, así coma os trazos faciais moi logrados, a imaxe está moi ben traballada e lograda no seu conxunto. Nos xeonllos pódeselle apreciar as pegadas do calvario que tivo que sufrir.

A Cruz reverso, coa Virxe non ten, polo que podería considerarse incompleto, pero como a leva no varal, considero que ten todos os elementos do completo e por este motivo esta dentro deste grupo.

Texto e foto aportados por Xose María López Ferro, Cronista Oficial do Concello de As Pontes e director do Museo Etnográfico Monte Caxado, a quen agradecemos a súa colaboración

PATRIMONIO PONTÉS XV

Seguindo cos nosos cruceiros completos imos hoxe cun exemplar que, orixinalmente, debeu de ser uns dos máis bonitos do noso concello. E digo orixinalmente porque foi restaurado. Estou a falar de:

CRUCEIRO PARROQUIAL DE SAN XOÁN DO FREIXO. O FREIXO-IGREXA:

Situación:

Achegado a Igrexa Parroquial de San Xoán, está afastado dela pola pista que pasa entrambos, posiblemente no que noutrora fóra unha encrucillada de camiños, pois alí coinciden catro, o que o convirte nun cruceiro de Igrexa e de encrucillada ao mesmo tempo.

Plataforma:
É cuadrangular, de catro gradas. A primeira moi alta, case que o dobre das outras. Esta feita en pedra de ollo de sapo e algo cimentada por riba nalgunhas zoas.

Pedestal:
A forma do mesmo é de tronco piramidal, aínda que na parte inferior é un prisma cuadrangular con inscrición e relevos da Paixón, Vía Crucis, na parte piramidal.
A inscrición infórmanos de quen o mandou erixir e lese moi ben pois ten as letras repasadas con pintura, di:

ESTE CRUCIFIJO FUE
PUESTO POR JOSE
BELLAS

Os medio-relevos relativos ao Vía Crucis, representan a Xesús coa Cruz ás costas, a caída, a flaxelación, e a axuda recibida camiño do Calvario. Van nas catro caras do mesmo e están moi ben conservados. É un pedestal único nesta zona e no que se aprecian ben as representacións coma tamén a inscrición.

O Varal:
O varal é cadrado, no seu comezo e no seu remate, e logo octogonal, pois vai con chafrán nas arestas e rematados os chafráns en puntas de frecha.
Na base cadrada do mesmo leva unha inscrición, concretamente o ano no que foi erixido:

AÑO
DE
1899

Na parte cadrada superior leva outra inscrición que non está moi claro a que fai referencia, concretamente:

Nº 53

Pola parte frontal leva en medio-relevos, os símbolos da Paixón. De abaixo a arriba: escada, disciplina (látego ou flaxelo), tenaces, martelo e tres cravos. O seu tamaño non é moi grande, máis ben pequeno, polo que a altura está lograda grazas a altura das gradas, superior á de outros exemplares. Está feito, xunto co pedestal e o capitel, en pedra de granito.

O Capitel:
Leva un capitel de forma cuadrangular, con ábacos curvilíneos nas esquinas e testas de anxos no centro entre as volutas esquinais. Os anxos van alados, chegando as ás, pola parte de abaixo, dunha voluta á outra. Non é un capitel moi grande, mais está en proporción do resto do conxunto. As ás, en comparación coas de outros cruceiros, son pequenas. E as caras dos anxos, labradas bastamente.

A Cruz:
A Cruz é unha cruz grega de sección octogonal. Leva os brazos rematados con rosetas.

A cruz anverso, o Cristo:
É un Cristo de canon pequeno coma o resto do cruceiro. Inclina a testa –que vai coroada de espiñas- cara a dereita, enriba dela leva o letreiro ou cartela de INRI lexible, rectangular horizontal e estreito. Os ollos pechados e o pelo longo. As mans abertas cun cravo cada unha. Corpo pouco traballado, as costelas están suxeridas, e os pés cravados xuntos o dereito sobre o esquerdo.
Leva pano de pureza, sen cordón, anoado á dereita.


Conserva restos de policromía no corpo e no pano de pureza, polo que é posible que no seu día estivese pintado.


Segundo as miñas informacións é unha reprodución do orixinal en cemento, pois xa hai anos, rompera a cruz. Polo que toda esta parte, Cristo, Cruz e Virxe, é unha reprodución en cemento do orixinal.

A cruz reverso, a Virxe:
A Virxe é unha representación da Piedade. É unha imaxe sinxela cun Cristo xacente, pequeno e en posición horizontal no colo.


O curioso é que leva as mans en posición de rezo e o Cristo dá a sensación de que vai apoiado nos seus xeonllos.


A imaxe vai apoiada nunha peaña sinxela e circular.


Coma o resto da cruz é reprodución en cemento.

Texto e foto aportados por Xose María López Ferro, Cronista Oficial do Concello de As Pontes e director do Museo Etnográfico Monte Caxado, a quen agradecemos a súa colaboración

PATRIMONIO PONTÉS XIV

O exemplar de hoxe non é moi coñecido, agás polos veciños da zona, e poucas veces ou case nunca apareceu nomeado en relacións de cruceiros do concello. Falo do

CRUCEIRO DA PEDRAFITA:

Cruceiro situado no medio da maleza e ao pé da pista. É un cruceiro onde están presentes os símbolos da Paixón. Con inscrición e elaborado todo el en pedra de granito.

Localización:
No lugar da Pedrafita, preto da casa dos de Silva, e ao pé da pista da Pedrafita.

Gradas:
Cunha soa grada visible, as outras non se aprecian por mor da terra e da herba ou porque só ten unha grada. É cuadrangular. É moi probable que teña, como mínimo, outra máis.

Pedestal:
É de xeito tronco piramidal cuadrangular, con inscrición nos catro laterais. Na parte baixa é un prisma cuadrangular para logo ir transformándose en tronco piramidal, moi semellante a outros xa vistos.
Leva inscrición nas catro caras, practicamente, ilexible. Nun dos laterais pódese apreciar unha data: 1898? Non está moi clara. Tratei cun xiz branco remarcar as palabras, pero pouco saquei en limpo, nunha delas algo do que se le é:
DEBOCIÓN DE
………………….
FERNÁNDEZ?….
…………………….
………FILOMENA
…Z..AÑO D 1898?

Noutro lateral, o da cruz anverso, lese algo así como:
……………..
…IERA ORACI
ÓN APROBADA
AL..IGLESIA E
..A…DESTA..
…………………….

Nun terceiro lateral, ao final parece poñer SIENDO OBISPO, mais non estou de todo seguro, pois a lectura é dificultosa, practicamente non se le nada (como no cuarto lateral) pola erosión da pedra, mais si se ve que hai inscrición neles. Mágoa que estes datos se perdan, pois con eles pérdese información das persoas que o mandaron erixir, do ano, das intencións polas que se erixiu…

Varal:
É cuadrangular no comezo e no final. Na parte superior vai con moldura de xeito recto, como potenzado. Octogonal polo resto, xa que leva chafrán con remates de punta de frecha. Leva símbolos da Paixón, de abaixo a arriba: escada, espada, tenaces, martelo e tres cravos. Neste caso non aparece representado o flaxelo.
Na parte cadrada superior leva catro figuras xeométricas, unha a cada lado e compostas por un rombo con botón central, e catro botóns angulares exteriores ao rombo. Son coñecidas estas figuras co nome de losanges.
No lateral da cruz anverso, ten unha rotura visible que vin dende o rombo ou losange ata a moldura recta superior na que remata o pedestal. Falta un anaco de dita moldura.

Capitel:
De xeito tronco piramidal invertido. En cada cara dúas volutas e anxo con ás no medio.
Polo lateral, correspondente ao Cristo, está deteriorado, concretamente nas volutas e na unión co varal.

Cruz:
De brazos desiguais, curtos e de sección octogonal e rematados a xeito florenzado con botón central. É de brazos curtos e non moi grosa.

Cruz anverso, o Cristo:
Imaxe do Cristo desproporcionada, con brazos e pés curtos e cabeza grande en referencia ao resto do corpo.
Leva a testa inclinada cara á dereita e cunha coroa de espiñas, enriba dela, o letreiro de INRI lexible. As mans abertas e en cada unha un cravo, ao mesmo que outro nos pés. É dicir, tres en total. O pé dereito sobre do esquerdo e apoiados enriba dunha caveira. Simboloxía do triunfo sobre o pecado.
Manto de pureza con cordón atado á dereita.

Cruz reverso, a Virxe:
Imaxe deteriorada na parte inferior dereita. É unha imaxe da Dolorosa.
Enriba da testa leva unha M (maiúscula) símbolo de María.
Imaxe cuberta toda ela por un manto, cuxos pregues caen por debaixo dos brazos. Mans cos dedos entrelazados e puñal cravado no peito.
O tamaño da imaxe é pequeno e desproporcionado ao tamaño da cruz. Está apoiada a imaxe sobre o capitel, parece que lle saen os pés por debaixo do manto. Pero ao estar deteriorada na parte baixa, tamén poderían ser restos dunha peaña, non o teño claro.

Texto e foto aportados por Xose María López Ferro, Cronista Oficial do Concello de As Pontes e director do Museo Etnográfico Monte Caxado, a quen agradecemos a súa colaboración

DIARIO DE UN SACERDOTE EN EL RURAL

Lunes 4 de Julio

Hay ciertas preguntas que un cura puede hacer sin temor a la respuesta. Hoy, por ejemplo, le he preguntado a una mujer mientras me contaba su vida, nada fácil por cierto: ¿y cómo te va en tu matrimonio…? Simplemente me va, me ha respondido ella. No me quejo nunca, ha añadido. A los que me quieren les alegro cuando les digo que me encuentro bien. Y a los que no me quieren no quiero alegrarles diciéndoles que me encuentro mal.

Luego ha venido su pregunta. Todo el que pregunta debe exponerse al riesgo de ser preguntado: ¿y por qué los curas no se pueden casar como los demás? Así estarían menos solos. Esta pregunta la vengo escuchando ya muchas veces en mis aldeas. Y, cada vez que la escucho, pienso que no suena como en los medios de comunicación y en los foros abiertos a la opinión pública. Aquí suena de otra manera, más natural y espontánea. Menos polémica.

La opinión pública aborda esta cuestión como un derecho, como una libertad de opción que los curas deberían tener. En la lucha por los derechos individuales y sociales que mantiene abierta una sociedad democrática, los clérigos también tienen parte. Así habría más curas…, suele decir la gente. Pero los derechos son como los caminos cuando se abren: no sabemos muy bien a dónde conducen. Ilusionados cuando empezamos el camino -cuando conseguimos que nuestros derechos sean reconocidos- ni nos preguntamos qué será de nosotros a mitad de camino.

La libertad es como el vino nuevo en las bodas de Cana. Se acaba pronto y es entonces cuando el maestresala sirve el vino añejo, que tenía reservado para el final. Los comienzos, por dificiles que sean, son siempre hermosos. Pero, ¿y el final? A mí me parece que la libertad no nos acompaña hasta el final. Que nos ilusiona pero acaba siendo solo eso, una ilusión.

Por eso vuelvo ahora a la respuesta de mi amiga. Está claro que no le va muy bien en su matrimonio. Que la ilusión que le llevó a él ya no le lleva a ninguna parte. Pero me gusta su respuesta. Sin ilusión sigue habiendo camino. Cuando una puerta se cierra se pueden abrir otras. Acaso más dulce que el principio del camino sea el camino mismo, el vivir de cada día. Claro que no es tan fácil saborear su dulzura, tan poco embriagadora, tan distinta de la de los comienzos que, más que dulzura, parece amargura. Pero ahí nos encontramos mi amiga y yo, en los caminos del vivir.

Y ahora yo me pregunto ¿no habrá caminos diferentes para el casado y para el que no puede o no debe casarse? Después de todo, la vida lleva por caminos de soledad al casado y con familia y por caminos de amor y de amistad al monje o solitario…

Texto escrito por V.M.P

DIARIO DE UN SACERDOTE EN EL RURAL

Domingo 3 de Julio

Ha perdido a su mujer hace poco más de un mes. Después de quince años luchando por seguir viviendo con el cáncer o a pesar suyo dejó de vivir sin querer. Hasta el último momento siguió esperando nueva tregua con su adversario. Su vida venía siendo desde quince años atrás una sucesión de batallas y de treguas, de pequeñas victorias entre amargas derrotas. Pero ella nunca se rendía. Amaba la vida.

Y allí estaba él esta tarde al otro lado del teléfono. Los primeros días después de su muerte, me decía, lo llevaba mejor. Pero ahora, peor. Nunca hubiera imaginado tanta soledad. Los suyos no se cansan de animarle a salir y distraerse pero él no tiene ganas. Su vida era ella desde hacía más de treinta años y ahora ella es un recuerdo, o mejor, el único recuerdo que habita su memoria. Su memoria misma, llena de recuerdos suyos.

Y, ¿qué puedo decirle? ¿Cómo le podré consolar de lo inconsolable? ¿Quién podrá llenar el vacío abierto en su corazón como una sepultura abierta en la tierra para acoger un cuerpo que ni vive ni deja vivir a quien supo desearlo, primero, y amarlo después con la paciencia del que cuida y el cariño del que espera? Nadie.

Solo Dios. A mi amigo le gusta escuchar mi voz. Le consuelan mis palabras. Yo no las busco. Como corderos en medio de lobos: así envío Cristo a sus discípulos. Mis palabras son así también: como corderos en medio de lobos. Como ella misma. Quince años se pasó luchando por seguir viviendo. El lobo se acabó comiendo al cordero pero ella nunca se rindió. Amaba la vida.

Texto de V.M.P.

PATRIMONIO PONTÉS XIII

Unha vez máis seguimos cos cruceiros completos e, nesta ocasión, o facemos cun cruceiro relativamente novo, pois é deste milenio, concretamente do ano 2004. Falo do:

CRUCEIRO DE PONTOIBO-CAPELA DE SAN VICENTE


Localización:
Situado no adro da Capela de San Vicente, en Pontoibo, a carón do sarcófago antropomorfo do Santo, é un cruceiro de recente factura pois, segundo reza unha placa en aceiro inoxidable, foi erixido o día 8-1-2004. O traballo do mesmo semella un certo estilo bretón ou celta, principalmente no capitel e nas figuras da cruz. Está feito en pedra de gra. É un exemplar pequeno, é dicir, non moi alto por mor de ter só unha grada ou chanzo.

Plataforma:
Neste caso temos unha plataforma sinxela, pois está formada por unha soa grada ou chanzo.
Ten forma cuadrangular e, ao igual co resto do cruceiro, feita na pedra de gra. O feito de ter unha soa grada outórgalle ao cruceiro un aspecto de baixo, é dicir, é un cruceiro pequeno, pois todas as partes son de pequeno tamaño.

Pedestal:
Coma no caso da plataforma, temos un pedestal de pequena altura. Ten forma de paralelepípedo rectangular, con mediacana na parte superior do mesmo.
É liso, non se observan inscricións nin gravados nel.

Varal:
É un varal curto, rexio e forte para o tamaño que ten, xa que non é moi alto.
A sección do mesmo é cadrada con chafráns ben marcados, levando no inicio e no remate destes uns saíntes, como podemos ver na foto (algo pouco característico nos cruceiros desta zoa, mais ao ser de nova factura os modelos de construción non son os que había noutrora).
Na parte inferior sen chafráns é bastante alta. A superior é máis curta.
É un varal liso, sen relevos nin inscricións.

Capitel:
O capitel, coma o resto do cruceiro, é modernista na súa realización non no contido. Neste adáptase aos pautas, é dicir, leva volutas angulares e cabezas de anxos con algo por baixo que semellan ás (por iso digo que a realización é modernista, pois cabezas, ás e volutas non seguen os modelos tradicionais).

Cruz:
Trátase dunha cruz pequena, de brazos curtos e de remate frorenzado con botón central. De sección cadrada e non moi grosa.

Cruz anverso, o Cristo:
Neste caso é unha figura pequena a que nos atopamos e tamén de tipo modernista, non semella nada do visto ata o de agora. As faccións da cara están pouco traballadas, destaca a barba e os ollos, redondos e saltóns. Leva coroa de espiñas e con carteleira enriba, aínda cas letras (INRI) non se aprecian. A testa, moi lixeiramente inclinada cara adiante.
Os brazos son curtos. Leva as mans abertas cun cravo en cada unha delas, e outro nos pés. Ao revés da maioría, a perna esquerda apoia sobre a dereita, cun outro cravo nos pés. Leva pano de pureza moi esaxerado, con pregues moi grosos. As costelas están moi marcadas.

Cruz reverso, a Virxe:
A Virxe, coma o resto do cruceiro, tamén é de feitura modernista, sen adaptarse aos modelos de construción típicos.
Semella ser unha Virxe do Carme, con Neno no colo. Leva o corpo cuberto por un pano moi esaxerado que lle tapa dende a testa ata os pés. Apoia directamente no capitel.
A figura do Neno está pouco máis que marcada, sen traballar, o mesmo cas mans da Virxe. As faccións da cara, tamén están pouco traballadas na imaxe de María.

Texto e fotografía aportados por D. Xose María López Ferro, director do Museo Etnográfico Monte Caxado de As Pontes, a quen agradecemos o seu traballo e colaboración.